دلايلي براي رفتن

با خوندن اين پست از وبلاگ آينده سبز يه كمي بيشتر از قبل به فكر فرو رفتم و دلايلم براي رفتن مستحكمتر شد. هيچ وقت زمان جنگ و بمباران و آژير و سبز و زرد و قرمز يادم نميره ، با سيستم حاكم هر روز بايد منتظر تكرار آژيرها باشيم، هر روز بايد منتظر تهديد اين دولت و آن رژيم باشيم، هميشه بايد نصف محتويات ذهني ما سياست باشه ،پيوسته بايد ريا و تزوير رو ببينيم و لبخند بزنيم، تا كي بايد توي كشوري زندگي كنيم كه اسمش رو توي سايتهاي مختلف هنگام ثبت نام داخل ليست كشورها نبينيم؟ در حالي كه كشور دوست و برادر و همسايه افغانستان رو ميبينيم. تا كي بايد نگران آينده فرزندمون باشيم ؟ فرزندي كه سيستم حاكم هيچ نگراني براش نداره ، هيچ برنامه ‌اي هم براش نداره ، فرزندي كه در آينده قراره خس و خاشاك بشه؟
ولش كن زياد ميشه چيز نوشت ، همين كه در عزمم براي رفتن راسختر شدم جاي مسرت داره. ممنونم